Velen van jullie hebben het gezien. Vorige week stond er een kemel van een dt-fout in mijn blog. Ik kreeg meer dan 50 bijzonder lieve mails van collega’s. Vaak met een leuke kwinkslag: ik was verwondert dat juist jij zo’n faut maakt…

Opvallend: nooit kreeg ik meer reacties op een blog. Hoe komt het toch dat we ons collectief fixeren op zo’n fout?

Die gedachte deed me mijn eigen lespraktijk onderzoeken. Wat zijn in mijn lessen de dt-fouten? Waar reageer ik onmiddellijk op? Wat verblindt me zozeer dat ik even geen aandacht meer heb voor wat wel in orde was?

Redelijk veel zaken, zo blijkt: in tempo versnellen, duim te hoog zetten, te zacht spelen, een verkeerde vingerzetting gebruiken, dezelfde fout maken als vorige week… Als een rode lap op een stier werken ze op me in.

Het is een lijstje waar ik niet direct fier op ben. Maar anderzijds wil de perfectionist in mij enkel met het beste genoegen nemen: op die zaken moet ik blijven hameren.