Hebben jouw leerlingen ook strenge stemmen in hun hoofd? En zien ze na een optreden vooral de kleine fouten die ze maakten? Jammer. Ook omdat je hoopt dat ze tijdens zo’n toonmoment kunnen genieten van het geleverde werk. ‘Die foutjes zijn niet belangrijk’ zeggen we dan. Maar de volgende keer is het weer van het hetzelfde en worden nieuwe missers in de verf gezet.
Op zich is er niets mis met de interne criticus. Als je iets aan het afwerken bent, helpt hij je om scherp te analyseren. Dan is hij je maatje. Maar in de creatieve fase kan hij al je ideeën kelderen. Je vermogen om onbevangen ideeën te verzamelen wordt dan ondermijnd.
De kunst is om de criticus op het juiste moment wel of niet toe te laten. Je kan hem mild maar kordaat terecht wijzen: welkom, maar blijf nog even in je hokje in mijn hersenen zitten. Ik kom je straks halen als ik je nodig heb ;-).
Direct na een concert kan je hem gerust in de wachtkamer laten wachten. Want eerst moet er gevierd worden.