Nooit gedacht dat een triangel zo’n belangrijk instrument in kunstonderwijs zou worden. En nu heb ik het niet over het muziekinstrument triangel maar over triangulatie.
Triangulatie is een kwaliteitskenmerk van evalueren. Het betekent dat je de prestaties van een leerling vanuit drie of meer perspectieven bekijkt: verschillende toonmomenten, verschillende (soorten) juryleden, observaties tijdens het jaar …
Als je dan drie maal hetzelfde hoort of ziet, dan kan je met meer zekerheid zeggen dat een leerling een competentie wel/ niet verworven heeft. En zo wordt een evaluatie in het kunstonderwijs meer betrouwbaar.
Dat kan niet gezegd worden van vroegere praktijken waarbij één examenmoment allesbepalend was. Deze evaluatie zou ook totaal fout lopen in deze coronatijden.
Maar hoort dat niet bij de podiumkunsten? Telt daar uiteindelijke niet alleen dat ene moment? Ja, dat klopt wel ergens. Maar we denken dat deze praktijk eerder thuishoort in het hoger kunstonderwijs. Daar mag dat ene moment wel doorslaggevend zijn.
Maar op de academie? Nee, laten we daar vooral de triangel bespelen.
artistieke competenties 
Leven = vallen en opstaan. Leren = vallen en opstaan. Ik zie het dan ook als de taak van onderwijs om een veilige omgeving te creëren zodat elk valmoment omarmd, zelfs bejubeld, wordt als groeikans. In élke vorm van onderwijs (dus ook het hoger kunstonderwijs). Je kan 1 x geboren worden, en 1 x sterven… en alles daartussen gebeurt in cycli van vallen en opstaan.