Martha Graham, een pionier van de moderne dans, was gefascineerd door de expressieve kracht van menselijke beweging. Tijdens een van haar repetities gebeurde er iets onverwachts: een danseres struikelde tijdens het uitvoeren van een sprong. Wat sommigen als een fout zouden bestempelen, zag Graham als een moment van onverwachte schoonheid. Het struikelen was voor haar kwetsbaarheid. Graham herkende onmiddellijk de kracht van dat toevallige moment. 

Graham begon deze zogenoemde onnatuurlijke bewegingen opzettelijk te integreren in haar choreografieën. Ze spoorde haar dansers aan om bewust uit balans te raken, te struikelen en zichzelf op te vangen. Niet als technische fouten, maar als een expressie van menselijke kwetsbaarheid en de voortdurende strijd om controle. Dit concept, dat bekend werd als errant movement (foutieve beweging), groeide uit tot een rode draad in haar werk.