Het moest er eens van komen. Een leraar die opstaat tijdens een vorming, achter de piano gaat zitten en de groep mee op sleeptouw neemt: zo leer ik de syncope aan. Een jazzy en aanstekelijke groove en daarop samen klappen. Voor- en nadoen. Zonder dat we het goed en wel beseffen zijn we syncopes aan het uitvoeren. Op een minuut tijd hebben we een patroon van 8 maten  ingestudeerd. En dan volgt de uitnodiging om met dit nieuwe ritme te spelen. Het bekende en de improvisaties wisselen elkaar af: patroon, improviseren, patroon, improviseren enz…

De piano stopt geen enkele keer. De instructie wordt bondig en efficiënt tijdens het spelen gegeven. Vanuit klank, speels, natuurlijk én met een duidelijk doel. Didactisch meesterschap. Kunstonderwijs op zijn best.