Ik hou wel van een pittige discussie als ik ergens een vorming geef. Dat is een  teken van betrokkenheid. En af en toe kom je nog eens een collega tegen die op voorhand beslist heeft om ertegen te zijn. Wat je ook vertelt. Het is dan even afwachten welke van de vier cliché’s er het eerst uitkomt:

1. Ik doe dat al.
2. Ik ben daar niet voor opgeleid.
3. Moeten ze dan niets meer kunnen?
4. Zijn die kleurtjes geen verkleutering van ons DKO?

 Ik doe dat al allemaal en heb niets van u te leren.

Dat was resolute interventie van een lerares DKO die kon tellen. Ik denk dat ze zelf schrok van haar scherpe uitspraak.

Oprecht wenste ik haar proficiat. Sterk dat je de verschillende rollen en hun didactiek in de vingers hebt. En zo je leerlingen een aanbod op maat kan doen.

Anderzijds wees ik haar er ook op dat ze zich weinig onderzoekend opstelde. Vaste mindset noemt men dat. Je hersenen in beton zetten. Geen beweging meer mogelijk.

Van leerlingen verwachten we dat ze een groeimindset hebben. Dat ze kiezen voor beweging in hun leren. Leraren kunnen hier heel simpel aan werken: door er zelf model voor te staan.

Vaste of groeimindset is voor jongeren een keuze. Maar niet voor leraren.