Voor 5 euro kocht een lerares sax deze kipklok in het kruitvat. Iedereen noemt haar Georgette. En Georgette doet haar werk: om de 12 minuten aangeven dat een leerling van klas moet wisselen.

De lerares beschikt over drie lokalen. Na een gemeenschappelijk inspeelmoment laat ze haar leerlingen uitzwermen naar de andere lokalen. Om de 12 minuten doorschuiven. 12 minuten oefenen, 12 minuten een techniek verkennen (adhv een opdracht op een steekkaart) en 12 minuten les van de lerares. Een vierde leerling volgt de les, schrijft vingerzettingen uit en kan de agenda in orde brengen.

Efficiënt en zinvol. Is dit groepsgericht individueel lesgeven? Gedeeltelijk. Maar laten we dit dogma toch maar even in vraag stellen. Het zou wel eens kunnen dat dit doorschuifsysteem in deze context effectiever is. Leerlingen zijn een vol uur aan het musiceren. En draait het daar niet om? De contacttijd zo effectief mogelijk benutten.

Ik hoor nog andere interessante varianten: bijvoorbeeld een leraar die zijn leerlingen in verschillende hoeken of verschillende lokalen opdrachten geeft en rondloopt om feedback te geven.

Allemaal mogelijkheden die afhankelijk van het instrument, de groep, de context of de doelen afgewogen kunnen worden. Gericht kiezen is didactisch meesterschap.

In elk geval. Georgettes is haar geld meer dan waard. Mischien ook een idee voor thuis? Leerlingen studeren aangestuurd door de kip:  15 minuten gericht oefenen tot ze kakelt. En daarna de tijd opdrijven. Zoals start to run. Of, nu we toch vrij aan het associëren zijn, Chicken Run.