Chef’s Table is een prachtige reeks op Netflix. Zes uitmuntende koks worden in hun biotoop geportretteerd. De verhalen zijn uniek en inspirerend. De manier waarop deze koks creatief omgaan met alles wat er rondom hen groeit. Hoe ze combineren. Hun gedrevenheid. Hun gave om grenzen te verleggen. En de manier waarop ze altijd weer ruimte geven aan experiment. Koken is hier kunst.

Neem nu Ben Shewry, kok van restaurant Attica in Melbourne. Bloggers beweren dat dit het beste restaurant van het zuidelijk halfrond is. Hij was pas nog op uitwisseling in De Wulf in Dranouter. Alleen het concept van die kruisbestuiving al: bekende koks gaan in een ander toprestaurant aan de slag. Ze kopiëren daar niet hun eigen gerechten maar leren de  ingrediënten van de streek kennen en doen daar hun eigen ding mee. Een avontuur voor kok Shewry én alle medewerkers van De Wulf.

In zijn eigen restaurant maakt Shewry ook tijd voor experiment. Elke dinsdag probeert hij met zijn team nieuwe dingen uit. ’s Avonds kan je – tegen een lager tarief – daarvan komen genieten. Soms is het heerlijk. Maar je weet ook dat het op een ander moment echt niet goed kan zitten. Het hoort erbij.

De academie als labo. Ongewone artistieke projecten die toeschouwers uit hun confortzone halen. Cursussen die leerlingen inwijden in de wereld van de experimentele muziek.  Of leraren die binnen het pilootproject op zoek gaan naar nieuwe didactische kansen. Collega’s die een maand vrij maken om  maakprocessen met hun leerlingen aan te gaan.

We kunnen al deze (onder)zoekers niet genoeg koesteren. Zij maken de toekomst. Zij tonen wat kunstonderwijs alttijd zal moeten blijven: een vakschool én een vrijplaats voor experiment.