Een musicus, danser, woordkunstenaar of schilder word je niet op één dag. Ook je visie op kunstonderwijs veranderen vraagt tijd. Geleidelijk stuur je je lespraktijk bij. Eerst stel je je huidige lespraktijk in vraag. Daarna? Het nieuwe laten binnenkomen, experimenteren, aanpassen en opnieuw proberen.

Ik stel vast dan er verschillende vormingsmomenten nodig zijn voor leraren in de diepte doordrongen geraken van de artistieke rollen en de voedende kijk op evalueren. En daartussen is er best voldoende ruimte om dingen uit te testen in de eigen praktijk. En dat gaat soms ook gepaard chaos (in je hoofd).

Een lerares vertelt in een mail hoe ze dat proces ervaren heeft:

Hoe langer ik aan dit project meewerk, hoe fantastischer ik het vind. Ons deeltijds kunstonderwijs had dringend nood aan een nieuwe en stimulerende kijk.

Een veilige omgeving om te kunnen experimenteren en zoeken was noodzakelijk. De directeur gaf ons vertrouwen. Dat maakte het verschil.

Het eerste jaar was het zwoegen en vooral heel veel in het duister tasten. Je wist niet goed waar naartoe …

Nu, vier jaren later lijkt alles zo vanzelfsprekend. Wat zijn wij op korte tijd geëvolueerd, ongelofelijk!