Uit een interview met Ramsey Nasr:

Ik ben er meer dan ooit van overtuigd dat onderwijs niet alleen theoretische kennis en praktische vaardigheden moet aanbieden, maar ook moet trachten een kind zaken als meerduidigheid, nuance, empathie en verbeelding bij te brengen. Niet omdat dat zo nobel of chic of menslievend is, maar omdat onze maatschappij anders morgen niet meer bestaat.

Wie op jonge leeftijd in aanraking komt met kunst, kan ervaren dat er een breder palet is dan de drie basiskleuren van zijn bestaan en dat de wereld niet stopt aan de voordeur. In een globaliserende wereld die steeds complexer wordt, zijn zulke ervaringen noodzakelijk.

Bovendien zijn ze makkelijk realiseerbaar. Ikzelf stond verbaasd van wat goed kunstonderwijs vermag, toen een bevriende hoorniste me onlangs vertelde over haar ervaringen als kunstdocente. Ze geeft op projectbasis muziekonderwijs aan jonge leerlingen, van peuters tot pubers. De kinderen leren tijdens haar lessen het muziekinstrumentarium van een orkest kennen, ze ontmoeten de musici, bezoeken repetities en krijgen soms compositieopdrachten rond het muziekstuk.

Wat blijkt?

Jonge kinderen hebben geen enkele moeite met hedendaagse klassieke muziek die volwassenen vaak geïrriteerd als ‘piep-knor’ terzijde schuiven. Piep-knor gaat erin als koek. Kinderen hebben juist meer moeite met Bach, Mozart en al die andere componisten die wijzelf tot het eerbiedwaardige pantheon van de klassieke muziek rekenen. Kinderen zijn avontuurlijk en staan open voor een uiterst moderne en complexe wereld.