En geef je nu zelf anders les? Dat was de verrassende vraag die een directeur me stelde. Heeft het project artistieke competenties van mij een andere leraar gitaar gemaakt? Het antwoord is ja. Enkele voorbeelden?

Intentiegesprekken zijn voor mij sleutelmomenten. Dan bepalen we samen de route. Ik laat me dan ook graag verrassen door de voorzetten van de leerlingen. En die gesprekken zijn niet vrijblijvend. Ik kom regelmatig terug op de afspraken die we maakten. Onze globale doelen verliezen we niet uit het oog.

Ik heb de schoonheid van vakmanschap herontdekt: herhalen tot het erin zit, nauwkeurig afwerken. Geen angst om leerlingen te laten zwoegen en zweten. Het hoort er gewoon bij. Om daarna, als het zweet opgedroogd is, samen te genieten van dat geleverde werk. Belangrijke nuance: ik zoek manieren om dat vakmanschap zo compact mogelijk aan te bieden zodat er ruimte vrij komt voor andere thema’s.

Kansen tot creatie laat ik niet meer liggen. Vroeger dacht ik nog wel eens: kan dit wel op de academie? Die schroom is verdwenen. Als we nieuwe vondsten doen, is het feest in de klas. Spelen met een partituur is een dagelijkse praktijk geworden. Leerlingen die met eigen werk afkomen, krijgen de volle aandacht. Vele leerlingen spelen ook eigen composities op concerten.

Zo, genoeg teruggekeken. Dit was de laatste blog van dit schooljaar. Geniet binnenkort van een welverdiende vakantie… en tot in september.