Psycholoog, schrijver en musicus Anna Enquist hekelt gebrek aan geduld. Voor diepgang is steeds minder tijd, constateert ze, maar niet alles kan direct bevrediging geven. In een interview drukt ze uit wat kunst, en meer specifiek muziek, kan betekenen:
Van muziek oefenen leert een kind verdragen dat het iets niet kan, dat het langzaam gaat en tijd kost. De gesel van onze tijd is dat alles snel moet en direct bevrediging moet geven. Dat heb je natuurlijk niet met vioolles, dat klinkt in het begin helemaal niet mooi. Dat is op dit moment voor een kind moeilijker om te accepteren. Je hoeft maar op een schermpje te tikken of je krijgt een filmpje.
Muziek is voor velen een ultiem redmiddel, zegt Enquist: de heilzaamheid van het praktisch musiceren, het geluksgevoel als je geconcentreerd aan het spelen bent. Maar vooral de wijze van omgaan met de ellende van de wereld en het leven. In muziek wordt de diepste wanhoop, het scherpste verdriet verklankt – zonder uitleg, zonder woorden. Diezelfde muziek biedt door haar schoonheid en structuur tegelijkertijd een onbegrijpelijke troost.
artistieke competenties 
Dag Erik,
<
div>Een waarheid als een koe!
<
div>Mag ik deze tekst gebruiken
Natuurlijk Els
Zeer mooi verwoord door een vrouw die een zwaar verdriet meedraagt en een fantastische pen heeft. Hilde
De nagel op de kop! We nemen alles voor vanzelfsprekend.
Heb je iets nodig? Ga naar de supermarkt en neem het uit de rekken. Jongeren leren zo dat ze geen moeite meer hoeven te doen om iets te verwerven.
Muziek is een ultiem redmiddel en brengt troost – dat is zo! Veel mensen komen naar de muziekles met allerhande problemen van persoonlijke aard.
Maar muziek kan ook een boodschap van levenslust brengen. Ik heb het gevoel dat daar zo weinig aandacht aan besteed wordt, dat we bezig móeten zijn met de wereldproblematiek en dat dit tot nog meer morositeit leidt. Ik vind dan ook dat we de taak hebben om jongeren – én volwassenen – de mooie kant van het leven te tonen. Dat kan voor hen heel bevrijdend werken! Een opgewekt deuntje kan soms al wonderen doen…