Jongeren worden door de talentenjachten zoals the voice van Vlaanderen op het verkeerde been gezet. Ze krijgen het idee dat je opeens ergens goed in kunt zijn. Alsof talent zomaar komt aanwaaien. Ze zien echter niet dat daar duizenden uren oefening aan vooraf gaan. Dat blijft buiten beeld. Want dat is geen interessante televisie. Of geen hip thema dat je deelt op facebook: vandaag ben ik niet gaan shoppen maar heb ik de hele namiddag viool gespeeld.

Tijdens vormingsmomenten op academies is dit dikwijls een thema.  Het ligt leraren erg op de maag. Aan de ene kant hebben we wel begrip voor jongeren van nu omdat ze overrompeld worden door zovele prikkels. En anderzijds weten we zelf, proefondervindelijk, dat de realiteit weerbarstig is: enkel wie voldoende lang en gericht traint wordt een meester.

En dat laatste vraagt wilskracht. Een woord dat lang uit ons vocabularium verdwenen is.

Op de universiteit leerde ik dat wilskracht misschien wel een belangrijkere slaagfactor is dat intelligentie. Een beroemd en klassiek experiment uit 1972 met marshmallows toonde dit aan. Jonge kinderen werden aan een tafel gezet met één marshmallow. Ze mochten het snoepje opeten of het een kwartier laten liggen. Als beloning kregen de volharders dan een tweede marshmallow. Dat levert onvergetelijke beelden op. Kijk bijvoorbeeld naar deze moderne versie van het experiment. Ongeveer een derde van de kinderen slaagde erin om een kwartier te wachten.

Maar de grootste verrassing kwam toen bijna twintig jaar later de kinderen uit het oorspronkelijke experiment werden nagetrokken. De kinderen die het indertijd een kwartier hadden volgehouden bleken vrijwel allemaal succesvoller op school en in hun werk dan de anderen.

In recent onderzoek ontdekte psycholoog Roy Baumeister dat wilskracht werkt als een spier. Wilskracht wordt sterker als je het oefent. Baumeister stelt voor om routines weer belangrijker te maken in ons leven. En daar kunnen we iets mee in het DKO. Een competentie voor het leven.