Uit de Standaard, 1 juni 2015  TOM JANSSENS  OVER DE ELISABETHWEDSTRIJD 2015

Een juryrapport! De Elisabethwedstrijd heeft alleen een vel met cijfers. Het gebrek aan inhoudelijke motivering wordt ingegeven door eerlijkheid en transparantie, maar is toch ook enigszins nietszeggend. Want wat betekent het dat Lim de wedstrijd won?

Dat onze tijd muzikanten nodig heeft die met onspectaculair mooi vioolspel alle ruimte geven aan de muziek? Maar hoe rijmt dat dan met de tweede plaats voor Semenenko, die met zijn felle en sterk persoonlijke lezing daar net diametraal tegenover staat? Niemand die het antwoord weet, want de waaromvraag is niet eens aan de orde.

Dit is geen kritiek, maar een vaststelling. Ontelbaar veel klassiekemuziekwedstrijden volgen hetzelfde procedé als een eindexamen aan het conservatorium. Maar is het niet interessanter voor een artistiek concours om winnaars de wereld in te sturen met een boodschap of missie, zoals film-, literatuur- en beeldende kunstcompetities doen?

Uiteraard heb je dan kleinere jury’s nodig, met spraakmakende of spraakzame juryleden die via dialoog tot consensus komen. Dan pas krijg je een uitslag die trots op papier staat: ‘Voor ons vertegenwoordigt kandidaat X, Y of Z de kwaliteiten van de muzikant van morgen, en wel hierom en daarom.’ Op die manier zou een einde gemaakt kunnen worden aan de elitaire zwijgzaamheid waarin klassieke muziek zich zo vaak hult.