Een mail van een leraar piano:
20 jaar sta ik in het vak en toch waren de jaarlijkse openbare proeven nog altijd een beproeving. Ik was altijd weer gefrustreerd omdat het zo snel moest gaan. En omdat de jury, hoe bekwaam die mensen ook waren, maar een beperkt aspect van de leerling konden evalueren. Ik zag ook zelden gelukkige kinderen, jongeren en ouders na een examen.
Wat zijn we in godsnaam aan het doen, vroeg ik me af. En ik merkte dat ik daar niet alleen mee zat. Méér en méér juryleden gaven ook aan dat ze hier geen punten op konden geven. Ze wilden liever iets zeggen over wat ze gezien en gehoord hadden. Maar een rangschikking maken? Nee, dat hadden ze gehad.
Op klasexamens was er wél aandacht voor andere aspecten zoals kunstenaarschap, persoonlijkheid en ontwikkeling. Collega’s onder elkaar namen de tijd om leerlingen te bespreken. En dat was deugddoend.
Ondertussen is op onze academie de touch van de klasexamens de standaard geworden. Concerten met daarna voldoende ruimte om het erover te hebben. En dat klopt voor mij.
Einde van het blogjaar. Geniet van een welverdiende vakantie.
artistieke competenties 
35 jaar pianoles,35 jaar opboksen tegen “mijn leerlingen zijn de beste,en mijn techniek is de beste mentaliteit”.Toch geef ik niet op hoor.Ik hou van de kids,van de moeilijke puber en van de serieuze pianostudent.Je kan de visie van de directie niet veranderen maar uiteindelijk doe je in je klas waar je achter staat en vind je wel een collega die denkt zoals jou.Wij van de oudere garde hebben ook op een toch wel soms vreselijk kleinerende manier les gehad.Ik denk alleen al aan mijn leraar notenleer.Sommige van ons geraken niet uit hun stramien.Het is voer voor psychologen.Werk ook wel in een superschool hoor.Mieke