Soms proberen jury’s/ feedbackgevers tijdens toonmomenten over alle rollen iets te schrijven. Gekkenwerk. Tijd om te luisteren is er dan niet meer.

Vakliteratuur is daar ook duidelijk over: expert Lou Van Beirendonck concludeert dat je maximaal twee of drie competenties per evaluatiemoment kan evalueren. Daarom de gouden regel: maak keuzes en kijk dan gericht.

En die richting kan ook door de leraar van de leerling aangegeven worden. Hij kan een jury vragen naar een bepaalde competentie te kijken. Omdat feedback daarover voor hem het meest wenselijk is.

Een mail van een leraar piano:

20 jaar sta ik in het vak en toch waren de jaarlijkse openbare proeven nog altijd een beproeving. Ik was altijd weer gefrustreerd omdat het zo snel moest gaan. En omdat de jury, hoe bekwaam die mensen ook waren, maar een beperkt aspect van de leerling konden evalueren. Ik zag ook zelden gelukkige kinderen, jongeren en ouders na een examen.

Wat zijn we in godsnaam aan het doen, vroeg ik me af. En ik merkte dat ik daar niet alleen mee zat. Méér en méér juryleden gaven ook aan dat ze hier geen punten op konden geven. Ze wilden liever iets zeggen over wat ze gezien en gehoord hadden. Maar een rangschikking maken? Nee, dat hadden ze gehad.

Op klasexamens was er wél aandacht voor andere aspecten zoals kunstenaarschap, persoonlijkheid en ontwikkeling. Collega’s onder elkaar namen de tijd om leerlingen te bespreken. En dat was deugddoend.

Ondertussen is op onze academie de touch van de klasexamens de standaard geworden. Concerten met daarna voldoende ruimte om het erover te hebben. En dat klopt voor mij. 

Einde van het blogjaar. Geniet van een welverdiende vakantie.