Dit kunstwerk van Millec Levy zag ik in een galerij in Parijs. Op het eerste zicht deed het werk me glimlachen.

Maar al snel werd me duidelijk dat dit niet echt sterke kunst is. De intenties van het kunstwerk geven zich te snel prijs. Of nog erger: het werk duwt je verbeelding onmiddellijk in één richting. En dat verwacht je van een reclameboodschap, maar niet van een kunstwerk. Sterke kunst blijft langer dan enkele seconden boeien. Je ontdekt altijd weer nieuwe aspecten, lagen en invalshoeken.

Nee, de kunstenaar had beter de woorden ‘Man’ en ‘Woman’ weggelaten. Dan werd het wel interessant. En dan riep het werk wel vele pistes op: ja/nee versus nuance, eenvoud versus complexiteit, duidelijkheid versus afwegen, gedetermineerd versus aanpasbaar…

Ook op de academie moeten we voor meerduidige kunst blijven kiezen. Kunst die leerlingen uitdaagt tot onderzoek en verbeelding.