Op een concert in een academie zag ik een bijzonder optreden.
Een leerling met als tweede instrument piano waagde zich aan prelude opus 3 nr. 2 van Rachmaninov. Hij speelde anderhalf jaar piano. Onmogelijke opdracht, veel te moeilijk werk. Maar de sturm und drang om grote muziek te spelen was niet tegen te houden.
De start was imponerend. Brede akkoorden, het grote gebaar. Het middendeel ontaardde in een eigen improvisatie. In de stijl van Rachmaninov. De wroetende akkoorden werden nog donkerder. Hij musiceerde bijna in extase. Op het einde pakte hij de partituur weer op.
Wat een interessante kluif voor een (klassieke) jury:
Kan dit wel? Is dit geen onvoldoende? Of 0/100? De partituur zomaar langs de kant schuiven? Of moeten we juist zijn experiment belonen en waarderen? De keuze om iets bijzonders te doen met het werk? Want artistiek was dit zonder meer interessant.
En moeten we zijn leraar op strafkamp naar Siberië sturen? Of hem juist aanmoedigen om dit soort risico’s te blijven nemen? Om hetgeen zich aandient te versterken?
Zelden een uitvoering op een academie gezien die zoveel relevante vragen en gedachten opriep.
artistieke competenties 
Sterk dat je als leraar zoiets durft. Ik durf te wedden dat niet alleen de leerling en de leraar er veel deugd aan hebben beleefd maar menig muziekminner. Misschien moeten de criticasters op bezinning ?
Prachtig! Een enorme “Bravo!” voor zowel leerling als leerkracht voor zoveel moed en inspiratie!
Voor mij is dit geen moeilijke vraag😊
Hoedje af voor zoiets!
Wanneer is improvisatie ook weer verdwenen uit de’ klassieke’ muziek? Behalve in de orgelwereld in improvisatie er nagenoeg verdwenen sinds het einde van de 19e eeuw. Liszt, Mozart, Beethoven, Bach,… getuigenissen genoeg waarin ze beschreven werden als geniale improvisatoren.
Alle leerlingen zouden hiertoe aangemoedigd moeten worden.
En dat is niet moeilijk: vraag je leerlingen om elke studiesessie te beginnen met een improvisatie met elementen uit bijvoorbeeld een etude. En laat ze het aanvankelijk timen: twee minuten. Zo raken ze er mee vertrouwd en zijn ze op een speelse manier opgewarmd. Ze kunnen het opnemen met de gsm en laten horen aan je en zodat e ze kan wijzen op interessante passages.
Mogelijkheden zat.
Er valt overigens veel inspiratie te rapen in het boek “Improvisation Games For Classical Musicians” van Jeffrey Agrell.
Hierop kan ik alleen maar “WAUW!!!” zeggen… JohanVDD
Ben volledig akkoord met de reactie “alle leerlinen zouden moeten…”. Ik pas dit als pianoleraar van de oude garde al jaren toe. Mijn leerlingen met talent voor improviseren stuur ik altijd door naar de orgelleraar. Geen probleem met excentrieke leerlingen hoor maar toch opletten hoor zou ik zeggen.
Hoe groter de vrijheden, hoe groter de nood aan input en afbakening.
In de huidige structuur lijkt me een dergelijk optreden schitterend in het vak begeleidingspraktijk.
Wat de straffe expeditie betreft stel ik mij meteen kandidaat om samen met de leerkracht op de trans-Siberische Rossija geworpen te worden, we tuimelen er wel ergens ter hoogte van Tobolsk van af.