Margot Guralnick neemt op haar wandelingen door New York, blaadjes en bloemen mee die ze op straat vindt. Ze zet deze bloemen niet in een vaas maar kiest voor creatieve en ongewone presentaties en maakt er dan foto’s van.
Haar werk inspireert om je eigen werk om een frisse en unieke manier te presenteren.
Op de smalle rand van het luifel van de beursschouwburg in hartje Brussel plaatste kunstenaar David Helbich het kunstwerk What People Say. Helbich toont hoe in het multiculturele Brussel het onmogelijke woord ‘beursschouwburg’ uitgesproken wordt: beurshowbrug, bourscaubirg, burscebu, borshauberg …
Als ik langs het gebouw loop blijf ik altijd weer hangen bij het eerste woord beursshowbrug. Eigenlijk bij SHOW. Het staat daar zo ongemakkelijk.
Niks tegen spektakel vermaak. Maar in een theater, dans-, muziekzaal of cultureel centrum mag het toch meerduidig, onvoorspelbaar, ontwrichtend of zelfs moeilijk zijn.
Het is een taak waarin we als kunstenaar en als kunstenaar-leraar, ook in deze tijden van show, vluchtigheid, zien en gezien worden, moeten blijven volharden.
Op verjaardagsfeestjes zetten we graag het lang-zal-hij-leven-in. Wat ongemakkelijk zingt de rest dan mee. Henkjan Honing, hoogleraar muziekcognitie, verwondert zich in psychologie magazine over die gêne. In andere culturen maakt muziek veel meer deel van het dagelijkse leven. In Oost-Europa en Latijns-Amerika is muziek overal aanwezig.
Wij hebben muziek letterlijk tot iets hogers gemaakt door het op een podium te plaatsen. En die afstand klopt voor Honing niet. Want muziekgevoel zit in de biologische aanleg van de mens.
Een podium creëert ook verwachtingen. Soms te hoge verwachtingen. En dan zijn we er snel bij om kritisch te kijken. Zowel de toeschouwer als de uitvoerder. Zo jammer.
Het is daarom een verademing om de criticus-knop af en toe af te zetten. Wat een bevrijding. Wat een plezier.
Wetenschappers hebben onderzocht waarom Walt Disney zo’n succesvolle creatieveling was. Ze stelden vast dat drie stoelen in zijn werkkamer een cruciale rol speelden in het proces om nieuwe ideeën te ontwikkelen.
Disney ging op de droomstoel zitten om zijn geest vrij te laten ronddwalen en nieuwe ideeën te ontwikkelen. Daarna ging hij op een realiststoel zitten om te onderzoeken hoe hij die droom zou kunnen verwezenlijken. Tenslotte had Disney ook nog een kritische stoel. Dan riep hij de criticus op en keek scherp naar wat er allemaal mis zou kunnen gaan.
Op eenzelfde manier kan een leraar wisselen tussen de artistieke rollen. Het is bijvoorbeeld verfrissend om de stoel van vakman eens niet te gebruiken en op de stoel van performer te gaan zitten. Dat levert interessante en relevante vragen op. Hoe ervaar ik deze uitvoering als toeschouwer? Waarom raakt me dit niet of wel?
Kijk eens aan: Studio Brussel komt met een prachtige interpretatie van onze artistieke competentie publiek willen raken. Nu nog woord, dans en beeld toevoegen en dan zijn we helemaal fan van deze affiche.
De kans is reëel dat we dit schooljaar geen ‘gewone’ toonmomenten meer zullen mogen organiseren. We kunnen onze energie steken in een discours over ‘hoe jammer we dit vinden’, of we kunnen deze situatie als een kans zien. Corona als een incubator voor nieuwe ideeën… Om bijvoorbeeld op zoek te gaan naar nieuwe en onontgonnen concertvormen.
Toen ik deze twee beelden in het boek Wicked Arts Assignments zag, besefte ik dat we met ons creatief vermogen het verschil kunnen maken. Want zeg nu zelf, een tentoonstelling op het achterraam van je auto, dat is toch geniaal gevonden.
De kleedkamer moet een plek zijn waar ballast achterblijft: ruzies, katers, allerlei gedoe… Ik moet er gespannen kunnen aftellen of gelaten kunnen afwachten tot die bezwerende, andere werkelijkheid intreedt: de kans om onvermoede levens te leiden, harten te breken of te behagen, wan- en heldendaden te begaan. Dat zwangere kwartier voor de aanvang en de douche na het spel zijn verdoken, maar intense momenten van bijna kinderlijk geluk.
Johan Knuts in het prachtige boekje Kwartier voor aanvang
Weet je wat het amateurtoneel zo mooi maakt? De band tussen de performers en het publiek. Zijn spelen voor vrienden en familie. Dat zorgt voor gêne én voor de goesting om zich bloot te geven. Het eerste wat ik als regisseur aan mijn acteurs vraag, is dat ze zo’n band met elk publiek installeren. Dat lukt niet altijd even vlot. Maar als het lukt, is het magisch.
Arne Sierens
Ooit gelezen op een affiche boven de schouwburg van Kortrijk. Ja, we kunnen met kunst het verschil maken!
Er is nog hoop, geacht publiek, wij kunnen het nog halen. Op het toneel kunnen we nog onoverwinnelijk zijn, bovenmenselijk. Op het toneel wordt het onzichtbare telkens opnieuw zichtbaar! Hier vechten we tegen de storm. We zorgen ervoor dat het doek blijft opengaan. Samen met u zorgen we voor nieuwe zonsondergangen.
Kom af en toe langs. Wij bieden u graag onderdak.
Wim Opbrouck
En dat geldt ook voor ons prachtig kunstonderwijs. Kom af en toe langs, beste leerlingen. We bieden je onderdak voor je allerpersoonlijkste kunstbeleving. En kom zeker terug, volgend schooljaar. Wij hebben jou nodig en jij ons.
Dit is de laatste blog van dit schooljaar: geniet binnenkort van een vakantie met prachtige artistieke zonsondergangen.
Ik kijk met bewondering naar de dansers van onze academie. Zij staan zo overtuigend op het podium. Kijk eens wat we gemaakt hebben! En daar zijn we heel trots op!
Je leest het af uit hun lichaamstaal: fier als een pauw komen ze op. En met elegantie ontvangen ze het applaus van het publiek. Bedankt dat jullie naar onze choreografie komen kijken.
Pedagogisch begeleidster Tina van Roy zegt dat je die trots kan trainen. Zoals een spier. Vertel het ons, leraren dans op al die kunstacademies: Hoe doen jullie dat?
artistieke competenties 