Categorie archief: aanpak codes van het zich tonen gebruiken

One-day-expo

Posted on by
Beantwoorden

Galerie NZ is sinds 2017 een dependance van Academie Arendonk. Dit prachtige gebouw, net naast het hoofdgebouw van de academie, is ontworpen door een leerling van de optie Architecturaal Ontwerp.

De academie gebruikt deze exporuimte om leerlingen te leren tentoonstellen. In het eerste dagdeel bouwen de leerlingen, onder begeleiding van de leerkracht(en), een expo op. Tijdens de pauzes komen leerlingen van andere opties kijken naar de werken.

In het tweede dagdeel worden de werken en de opstelling geëvalueerd tijdens een klasgesprek. Daarna wordt de one-day-expo ontmanteld.

Wat een straffe manier om ‘je werk tonen’ waar te maken.

Auto show

Posted on by
Beantwoorden

De kans is reëel dat we dit schooljaar geen ‘gewone’ toonmomenten meer zullen mogen organiseren. We kunnen onze energie steken in een discours over ‘hoe jammer we dit vinden’, of we kunnen deze situatie als een kans zien. Corona als een incubator voor nieuwe ideeën… Om bijvoorbeeld op zoek te gaan naar nieuwe en onontgonnen concertvormen.

Toen ik deze twee beelden in het boek Wicked Arts Assignments zag, besefte ik dat we met ons creatief vermogen het verschil kunnen maken. Want zeg nu zelf, een tentoonstelling op het achterraam van je auto, dat is toch geniaal gevonden.

Vangnet

Posted on by
1

 

restgrond-1280x720.jpg

Doorspelen (als het fout gaat). Dat vragen we aan onze leerlingen. En het is ook een leerdoel uit het raamleerplan. Maar hoe leer je hen dat? En wat moeten ze dan doorspelen?

Een leraar piano van de Kunstacademie Noord-Limburg gebruikt de metafoor van het vangnet. Hij zoekt met leerlingen naar iets waarop ze kunnen terugvallen als het fout loopt: een akkoord, de grondnoot, een sleutelwoord, een basismelodie, een schema …

Dit vangnet geeft leerlingen vertrouwen: ze kunnen zichzelf altijd redden.

Een fout opvangen kan je leren. In het judo en de circusschool is dat een onderdeel van de training. En waarom niet bij ons?

Harde en zachte competenties

Posted on by
2

screensnapshot-11-05-2016-10-29-15.jpg

Vakmanschap bestaat uit harde competenties. Deze competenties vereisen een hoge mate van precisie. Het zijn bekwaamheden die iedere keer zo correct en identiek mogelijk moeten uitgevoerd worden. Er is meestal maar één weg naar het ideale resultaat. Harde competenties moeten lopen als een Zwitsers horloge: betrouwbaar, accuraat, voorspelbaar en automatisch zonder de minste hapering.

De andere rollen vragen eerder zachte competenties. Hier is eerder flexibiliteit nodig. Zachte competenties ontwikkel je door spel. Je verkent je grenzen in veranderlijke situaties door steeds weer nieuwe en lastige hindernissen te leren overwinnen. Een leraar maakt zich dan ook niet druk om foutjes. Het belangrijkste is dat leerlingen durven uitproberen en leren omgaan met andere contexten.

De twee goed onderscheiden, is de boodschap. Harde en zachte competenties vragen elk een eigen aanpak.

Buigen is een kunst

Posted on by
Beantwoorden

 japan-bowing

In Japan is de ene buiging de andere niet. Hoe dieper de buiging, hoe groter het respect.

 

Een leraar over de performer:

Hoe gedraag je je na het spelen van een werk? Veel leerlingen voelen er zich ongemakkelijk bij. Ze maken een onhandige halve buiging en zoeken met hun angstige blik de kortste weg naar de nooduitgang. Hoe sneller van het podium hoe beter.

De rol performer zette me aan om iets te doen aan dit geklungel. De kunst van het buigen werd een thema.

Ik geef leerlingen bijvoorbeeld de opdracht om te oefenen voor de spiegel. Ik leg niet alleen de nadruk op wat er goed uitziet. Wat goed aanvoelt is ook belangrijk.

Dat levert vele variaties op. De ene maakt een hand-op-het-hartbuiging. Een ander kiest voor een Oosterse benadering met de handpalmen bij elkaar. Nog een ander neemt de tijd om het publiek lang aan te kijken… en kort te knikken.

En wat doe je bij boe-geroep? Een groep leerlingen wilde daarop oefenen. Een hilarisch moment om nooit te vergeten.