Ik beken. Ik pik graag metaforen van collega’s. Stelen in de beste betekenis van het woord. Zoals deze:
Dit klinkt als een patattenzak die van de trap afrolt. (merci Tom)
Eerst zie je dan een glimlach op het gezicht van de leerlingen. Wat zegt die nu? En daarna volgt het inzicht dat een passage niet sprankelend en gearticuleerd gespeeld is. Werkt.
Ook leraars zang hebben een ongelofelijk arsenaal aan metaforen. Omdat hun instrument niet zichtbaar is, moeten ze wel. Voorbeelden?
Je swingt als een wasmachine: je speelt technisch juist maar het mist ziel en feel.
Zing over de wasdraad: beeld je in dat je kin over een wasdraad hangt en er niet vanaf mag glippen. Alles wat je zingt moet je over die wasdraad heen gooien.
Zing als vers gezette koffie, niet als koffie die je net hebt opwarmd: zing alsof het de eerste keer is dat je die woorden in je mond neemt.
Metaforen en vergelijkingen, beeldrijke en competentiegerichte interventies die bij kunstonderwijs passen…
…en die wat lichtheid aan het academiebestaan geven.
Kunnen we wel kunstenaars maken? Dat was de intrigerende vraag die een leraar van de academie van Lier op tafel legde. In heel zijn lange carrière had hij geen leerlingen opgeleid die echte kunstenaar geworden waren. En vanuit zijn hele strenge norm, was dit een eerlijke conclusie.
artistieke competenties 