
Leraren stellen vast dat leerlingen niet altijd ontvankelijk zijn voor feedback. Ze reageren dan met ja maar… waarmee ze willen zeggen dat het probleem niet bij hen ligt maar bij de zenuwen, het instrument of het vele werk dat ze voor school hadden. Het is niet mijn schuld is dan de impliciete boodschap die ze geven.
En dat is niet ok. Want wie niet naar zichzelf kijkt, geen feedback wil ontvangen, leert niet. Van belang is dat je dit bespreekt: ik merk dat je telkens ‘ja maar’ zegt als ik feedback geef. Communicatie over de communicatie noemen we dat.
Er bestaan vele boeken over feedback geven, maar weinig over feedback ontvangen. Dit is er wel eentje: feedback is een cadeautje van Douglas Stone. Alleen al de titel.










