Pieter Bergé schreef een erg vermakelijk en poëtisch boekje over het concertpubliek: homo audiens, kleine typologie van de klassieke-concertbezoeker.

Om de teksten wat ironie en een pseudowetenschappelijke touch te geven, krijgt elk type concertbezoeker een Latijnse naam toebedeeld: de klankenvanger (voluptarius ingenuus), de laatkomer (procrastinator), de applausweigeraar (sprector plausus), de baard-aaier (neurodactylus minor) en de eindverlanger (appetens clausulam pertectam). 

In dit boekje ontbreekt er echter een type: de liefdevolle fan (lat. admirator affectuosus). Want dat is het type publiek dat op de academie naar optredens komt. We voegen graag dit addendum toe aan het boek.

De liefdevolle fan (lat. admirator affectuosus) kijkt en luistert met bewondering naar jongeren en volwassenen die met overgave op een podium staan. Hij beseft dat hier veel inspanning achter zit en dat het prachtig is dat leerlingen dit kunnen opbrengen. Hij is bijzonder gul met zijn applaus en kijkt met verontwaardigde blikken naar de applausweigeraar (lat. Spretor Plausus). De admirator affectuosus supportert voor alle spelers, ook voor degenen die hij niet kent. 

Op een academie onderzochten leraren welke doelen voor hun lespraktijk belangrijk waren. Een lerares drukte uit dat alle collega’s aan haar tafel het woordje goesting uit de lijst hadden gekozen.

Dat deed wel iets met de mannen in de zaal. Als vijf vrouwelijke collega’s uitdrukken dat ze goesting belangrijk vinden, dan daalt het niveau even tot cafépraat.

Maar daarna volgde al snel de vaststelling dat spelplezier en goesting ontwikkelen diep in het DNA van de academie zit. En deze gedachte had wel kwaliteit.

Goesting is ooit tot mooiste Nederlandstalige woord verkozen. Terecht. Het woord roept fijne dingen op: zin, passie, gedrevenheid, meer willen. Liefde voor het vak.

En we weten het allemaal: als een leerling met stralende ogen aangeeft oh, dit wil ik ook kunnen, dan is het al half gewonnen.