
Popartiest Daan vertelt in de de Morgen dat hij een expressionist is.
Ik kan iets overbrengen, zelfs al is dat op een brute en lompe manier. Ik speel eigenlijk piano zoals een flik zijn pv tikt: met twee vingers.
Je hoort dat er enige urgentie achter mijn muziek zit. Virtuoos zijn is daarbij een handicap: muziek moet uit de ziel barsten, niet noodzakelijk uit het hoofd.
Interessant: ambacht staat soms het kunstenaarschap in de weg. Ik denk dat vele leraren DKO het hier niet mee eens zijn ;-).
Maar misschien moeten we deze gedachte toch niet direct parkeren als onzin of provocatie. Al is het maar om onze praktijk vanuit een ander perspectief te bevragen:
-
- Kunnen leerlingen zich met vier noten of akkoorden al uitdrukken als kunstenaar?
- Of moet je eerst enkele jaren alleen trainen op de techniek?
- Is moeilijker steeds het doel? Of mag het ook artistieker zijn?
- En wat doen we met de tegendraadse en eigenzinnige Daantjes of Meurissen die naar onze academie komen?








